***

Na śmietniku świata śmierć

stanęła ze śmiechem na ustach

Drwiła z człowieka że śmiertelny on

Kpiła że to produkt uboczny wieczności

Na śmietniku świata śmierć

stanęła ze śmiechem na ustach

Była subtelna jak anioł

przezroczysta lekko w odcieniach zieleni

jakby nadzieję niosła

Stąpała dumnie po błocie gnijących uczuć

Swe stopy nagie zagłębiała w spróchniałych namiętnościach

Chłonęła odór gnijącej ofiarnej krwi

Lecz upadła po chwili

gdyż zraniła się o wystający cierń miłości

co sterczał ze złamanej kości kogoś kto

z podciętymi żyłami szukał jej na skrzyżowaniu dróg

prowadzących donikąd

Na śmietniku świata śmierć

stanęła ze smutkiem na ustach

Cierpienie człowieka zraniło ją

i ranić będzie aż po miłość bez miary

Na śmietniku świata śmierć

stanęła ze łzami w oczach.