codzienność rzeczy wokół nas

„Człowiek miewa w życiu takie chwile, że lubi otaczać się przedmiotami, które przypominają smutek.”

Bolesław Prus

Smutek jest nostalgią, a ta porusza tę strunę, która znajduje się gdzieś na samym dnie duszy człowieka. Dlatego pewnie łatwiej zbierać przedmioty przypominające smutek. O chwilach radosnych i szczęśliwych szybko zapominamy, a te przepełnione smutkiem i goryczą zagnieżdżają się w nas. Potem rozrastają się i choćby najmniejsze jej źdźbła – plenią się w naszych duszach.

Stare obrusy, zepsute zegarki, szczerbione filiżanki, niepiszące pióra i długopisy…. Któż z nas ich nie chowa w szafach zapomnienia?... Wiele martwych przedmiotów otacza nas. Lecz jakże ciężko jest nam się ich pozbyć, wyrzucić na śmietnik, bo stają się przez lata częścią nas samych. Wspomnienia, które przywołują, są w nas. Są częścią nas. One umierają wraz z nami. A my starzejemy się przy nich jacyś tacy szczerbieni….

Przekładam więc z kąta w kąt pudełko – a w nim stare obrączki, pęknięte pióro, pierwszy klucz od domu, koszulę przetartą…

I jak nie podziękować im, że służyły lata całe, że gubiły się i znowu znajdowały, że chroniły nas przed nicością?...

Jak zapomnieć, gdy w sobie wciąż mam wieczorny turkot maszyny do szycia i zapach ciasta w sobotnią noc i tę przestrzeń okna tak wielką jak cały świat.