ukamienowana

O religiach ludzie mówią i o swych bogach, a człowieczeństwa w nich brak.
Wierszem je wszystkie wspominam i im chwałę oddaję. Za ich mękę w imię idei bez pokrycia.

Ukamienowana

dogoniły ją spojrzenia pełne ich boga

z jakąś księgą ponoć świętą w jednej ręce

i kamieniem w drugiej

bo tak chciał ktoś o imieniu nieznanym

ponoć miłosierdziem zwany

a ona modliła się by pierwszy rzut był celny

niech tylko ten jeden pamięta tam

w raju utraconym dla niej

a dla nich raju zdobytym przez jej krew i cierpienie

tak wielkie jak chwała jakiemuś bogu oddana

niech pomnik kamienny im wzniosą

amen