"Łatwo znaleźć składniki miłości, ale wszystko zależy od tego, jak się je miesza. Potrzeba ogromnej pracy.(...) Po pierwsze, trzeba umieć rozumieć i akceptować. Potem trzeba być najlepszym przyjacielem. Zawsze. Trzeba pracować nad pokonywaniem tego, czego w tobie nie lubi druga osoba. Potrzeba wielkiego serca, mimo że tak łatwo jest po prostu być małym człowiekiem w tak wielu sytuacjach... Czasami iskra zapalająca miłość jest z ludźmi od początku. Ale wielu tę iskrę bierze za płomień, który – jak uważają – będzie trwał wiecznie. To dlatego tak wiele ognia i żaru serc ludzkich po prostu się wypala i w końcu gaśnie. Nad prawdziwą miłością trzeba pracować diabelnie ciężko."

/Jonathan Carroll/

Miłości to praca - ciężka. Zdobyć czyjeś serce to niełatwe, ale jakże ciężko utrzymać związek i miłość. Pielęgnować, podlewać, obrywać to, co zbędne - to najtrudniejsze. A najlepszym fundamentem jest przyjaźń. Można się kochać i żyć ze sobą całe lata, ale tylko świadomość, że ta miłość to przyjaźń, pozwala rozwinąć skrzydła szczęściu! Rozpalać ogień, który jest gdzieś w iskierce, tak na dnie duszy. 

Patrzę na ludzi w związkach, małżeństwach już od lat. Ale jakże oni poważni, jakże dosłowni. Jakże przewrażliwieni. Owijają się jeden przez drugiego swą małostkowością i codziennością. A tu trzeba szaleństwa niemało, by w spontaniczności serca dokonać tego, co często - jak mówią - niemożliwe.

O jakże to błędne! Ta spontaniczność, to wyjście poza schematy i dosłowność słów, poza granice przyzwoitości (najczęściej narzucanej przez malkontentów) i działanie poza schematami. Wtedy słyszę pytanie: czy w końcu zmądrzeję, czy spoważnieję...? Nie, nie chcę spoważnieć. Chcę nadal zatrzymywać się nagle przy drodze, by zrobić zdjęcia starego domu, chcę śpiewać na schodach i pustych świątyniach, chcę próbować nowych potraw i chcę odnajdować zapomniane miejsca na tym świecie. Chcę zwiedzać świat ot tak nagle i bez planowania, chcę tańczyć choćby w lesie. Chcę z aniołami nadal żyć....

Bo przecież nie sam.

:)